Vriendschapsbaby | Deel 1

Janna en Ryan zijn al 19 jaar beste vrienden en delen in een blog de zoektocht naar een ‘vriendschapsbaby’.

„Vriendschapsbaby’” zei ze nog een keer. En het woorden dreunde na in mijn hoofd, galmen, gonzen: vriendschapsbaby. Op google bestaat het niet. Hmmm…. eigenlijk best een hele interessante invalshoek. Misschien wel dé oplossing.

Ik ben dus 33, bijna 34. Ik ben – denk ik – een gelukkig mensch, maar een vrouw vinden waarmee ik het leven kan trotseren is me tot op heden nog niet gelukt. Het zit m al in het woordje maar, eigenlijk. En eigenlijk zou ik niet meer zeggen, eigenlijk, op aanraden van een goede vriend. Het ontkracht alles wat ik daarvoor heb gezegd. En dat is sonde. Dus ik stop daar nu mee. Maar eigenlijk vind ik die vrouw misschien niet zo belangrijk, althans niet in de traditionele relatievorm zoals we die al honderden jaren kennen, of toch wel? Hmmmm……

34 dus. Geen vrouw. Een leuk leven. Een leuk eigen huisje (trots), prima werk, een bootje in de gracht, veel vrijheid, weinig geld en zeeën van tijd. Zeeën van tijd die ik het liefst alleen spendeer of: alléen spendeer aan zaken die ik leuk vind. En tot op heden is gebleken dat ik daar best goed in ben, alleen zijn. Best goed, want het kan natuurlijk altijd beter en meer en natuurlijk mis ik soms iemand om me heen.

Er is momenteel geen vrouw in mijn leven. Althans niet één waarmee ik een relatie heb. Althans niet één waarmee ik een relatie heb zoals mijn ouders die het liefst zouden zien. Welnu. Geen vrouw dus. En dat vind ik eigenlijk (sorry) best wel fijn. Ik bedoel, ik doe wat ik wil en ik leef wat ik doe. Maar toch knaagt het soms.

Ooit had ik een prachtige vriendin, nog niet zo lang geleden. Het was mijn laatste relatie in een serie van drie. Zij had al twee kinderen uit een vorige relatie. Ik zag daarin geen enkel obstakel om een gelukkig leven te gaan lijden. Met haar, met hen. Sterker nog, ik vond het geweldig. Die kids erbij, het plaatje, ik, zij, wij. We zouden gaan trouwen en nog een kind krijgen samen. Een prachtig romantisch leven zou het worden. Zo verliefd, ongekend. Nu nog steeds, begin ik te watertanden wanneer ik het verhaal van onze ontmoeting nog een keer mag vertellen. En nog steeds word ik week.

Het ging goed – onze relatie – tot het op een dag mis ging, toen ging het fout. Zo gaat dat – schijnbaar – in het leven. Ik kon niet meer naar haar terug. Hoewel ik liefdesverdriet had tot op het bot, haar en de kinderen ontzettend miste, ik kon niet meer terug. Hoe graag ik ook zou willen. Iets onverklaarbaar was stuk. En nu is het drie jaar verder en zit ik hier alleen, met een kat op schoot. Het is stil in huis, geen vrouw of kinderen te bekennen. Het hele plaatje wat ik in mijn hoofd had op 29ste is weg. En ik heb niet eens uitzicht op dat ‘plaatje’. Het eerste jaar kon iedere yup met een kinderstoeltje op z’n fiets die naast me stond bij het stoplicht wel op z’n bek slaan. Gelukkig bleef het meestal bij de gedachte: ‘hij wel’.

En toen vroeg zij opeens, mijn maatje, mijn beste vriendin, de vrouw op wie ik vroeger natuurlijk verliefd ben geweest, met wie ik zeker wel eens gezoend heb (trots) en aan wie ik nu alles kan en mag vertellen over die kronkels in mijn hoofd. Zij die mij toch wel ergens lijkt te begrijpen, respecteert, ruimte geeft, kritische vragen stelt, liefde geeft en tijd: “Vriendschapsbaby? Zullen we een vriendschapsbaby nemen?” En daar denk ik nu dus over na.

Want het lijkt me wel wat. Eigenlijk.

—
Janna en Ryan kennen elkaar al een tijdje. Om en nabij zo’n 19 jaar. Al meer dan de helft van hun carrière in het aardse menselijke bestaan. Inmiddels zijn deze jongeman en jongedame in de 30. En als je ze een maatschappelijke titel op zou mogen plakken zou dat die van vrijgezel zijn. Twee vrijgezelle dertigers in een snel veranderende wereld. Ze nemen u graag mee in hun kijk op de wereld. 

In hun soms falende en soms gelukkige zoektocht naar de liefde zijn ze in een nieuw hoofdstuk beland en wel het fenomeen kinderen. Ze zijn op een kindergerechtigde leeftijd, hun omgeving is er volop mee bezig en zelf koesteren ze ergens diep in hun hart ook diezelfde wens. Alleen weten ze niet of ze hun vrijheid wel op willen geven, en of de wereldverbeteraar die in hen huist nog wel kan bestaan als ze zelf niet meer op nummer 1 staan. En dan hebben we het nog niet eens gehad over je persoonlijke ontwikkeling die ineens op onhold lijkt te komen staan…
Opeens was daar de oplossing: we nemen een vriendschapsbaby. We kennen elkaar al jaren en we weten wat we aan elkaar hebben (meestal dan). Dit is dé oplossing! Of klinkt het mooier dan het is?